W historii muzyki są jednostki, które stanowią filary, których życie i twórczość pomagają nam nakreślić różne epoki praktyki muzycznej. Jedną z takich osób jest kompozytor Claudio Monteverdi, którego twórczość wyznacza granicę między renesansem a barokiem.
W ramach uroczystych obchodów 150-tej rocznicy zjednoczenia Włoch wystawiono słynne dzieło Giuseppe Verdiego “Nabucco” i stało się coś, czego nie widziano od czasów Verdiego.
Dyrygent Riccardo Muti zaproponował, by pieśń chóru na bis wykonać wspólnie. Tym pomysłem dosłownie “porwał” widownię! Wszyscy widzowie, jakby na milczące polecenie, wstali i w niezwykłym uniesieniu wykonali pieśń razem ze stu chórzystami, wielu płakało, wielu rękę przyciskało do serca.
Żył i tworzył w trudnych czasach. Na jego oczach rodziło się państwo włoskie i był to poród bitewny, pełen nadziei, ale też gniewu i rozczarowania. Włosi walczyli o przyszłość z całą swoją południową pasją. Kiedy w 1840 roku chór niewolników w “Nabucco” zaśpiewał słynną pieśń Va, pensiero („Wznieś się, myśli, na skrzydłach złocistych…”), Włosi odczytali w niej wezwanie do walki o wolność i pieśń stała się nieformalnym hymnem zjednoczenia Włoch, a Verdi stał się w ich oczach piewcą walki narodowowyzwoleńczej. I tak już zostało do końca jego dni.
Powstanie opery zawdzięczamy działalności grupy kompozytorów, filozofów, poetów i muzyków włoskich z końca XVI wieku, nazywanej Cameratą Florencką (Camerata Florentina) skupioną wokół mecenasa, humanisty, hrabiego Giovanniego Bardiego.